‘Ik hoor na al die verloren jaren weer ergens bij’
Veronique moest helemaal opnieuw beginnen. ‘Rond 2000 begon ik depressieve klachten te ontwikkelen’, vertelt Veronique. ‘Ik voelde me down, had soms heftige paniekaanvallen. Tien jaar lang slikte ik zulke zware medicijnen dat ik een medicijnverslaving ontwikkelde.’
Alles veranderde bij de tandarts. Ze werd behandeld op voorwaarde dat ze zou ophouden met roken. ‘Waar ik de kracht en moed vandaan haalde, weet ik niet, maar ik vond dat ik dan ook met mijn medicijnen moest stoppen’.
Veronique moest haar nieuwe leven ook weer inhoud geven. ‘Ik was net verhuisd naar Lindenholt toen ik hoorde over een theatervoorstelling over depressiviteit, in het wijkatelier. Ik ben in mijn eentje naar de voorstelling gegaan en raakte aan de praat met opbouwwerker Eus. Ik vertelde haar over mezelf en mijn wens om weer actief te worden. Zij was meteen enthousiast en bracht me in contact met de juiste mensen.’
Twee jaar later is Veronique drukker dan ooit. Ze is bij meer dan vijf organisaties actief. Ondanks haar drukke agenda zei ze meteen ‘ja’ op de vraag om zich als ervaringsdeskundige aan te sluiten bij een lotgenotengroep “depressie”.
‘Dankzij mijn vrijwilligerswerk heb ik weer grip op mijn leven. Ik heb keihard moeten vechten om te komen waar ik nu ben, maar ik ben als overwinnaar uit de bus gekomen. Ik ben opener geworden, hoor na al die verloren jaren weer ergens bij. Geloof me: dat is zó heerlijk!’